به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، دایی «پرنیا و پرهام عباسی» شهدای جنگ تحمیلی ۱۲ روزه در گفتگو با SNNTV گفت: حداقل انتظار و مطالبه خانواده شهریاری و خانواده‌های دیگر چه کسانی که عزیز از دست دادند و چه کسانی که آسیب مالی دیدند این است که در چنین شرایطی بیایند مشاوره حقوقی در اختیار خانواده بگذارند، بیایند و یک مددکار اجتماعی و روانشناس کودک در کنار خانواده‌ها بگذارند؛ خانواده ها اینجوری رها شده نباشند.
وقتی به ساختمان ارکیده رسیدم و حجم تخریب و شعله‌های آتش را دیدم مطمئن شدم که از خانواده خواهرم چیزی باقی نمانده است از خدا خواستیم اگر دو سه نفر از اعضای خانواده کشته شدند، فرد دیگری زنده نماند!/ مطمئنا ادامه زندگی برای بازمانده‌ها قابل تحمل نبود دایی «پرنیا و پرهام عباسی» اضافه کرد: خوشحالم از اینکه پرنیا و پرهام بدون حضور پدر و مادر الان نیستند!
وی به بیان خاطره ای پرداخت و گفت: خواهرم آزاده برگشت گفت که اگر قرار است که در این اتفاق مثلاً سایر اعضای خانواده از دست رفته باشند آرزو می‌کنم که هیچ کدام شان باقی نمانده باشند چون واقعاً آنقدر این غم سنگین و دردناک و هولناک هست که هیچ کدام از آنها تحملش را نداشتند.
شهریاری فر ادامه داد: آنها خانواده‌ای بودند که به شدت به هم وابسته بودند، عکس‌های خانوادگی آنها واقعاً همه جا چهار نفره بود. اینطور نیست که شما مثلا یک عکس سه نفره پیدا کنید؛ اصلاً تحمل دوری همدیگر را نداشتند این شد که از خدا خواستیم واقعاً کسی باقی نماند؛ اگر قرار است که مثلا دو نفر سه نفر از اعضای این خانواده از دست بروند نفرات بعدی هم نباشند چون ادامه زندگی برای نفرات باقی مانده قابل تحمل نمی توانست باشد.