به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» روشن است که انسان در وطن علاقه‌ هاى فراوانى دارد که در مسائل مادى و معنوى از آن‌ها بهره مى‌گيرد و احساس تنهايى نمى‌کند چون در وطن خويش است و در مشکلات بدون پناه نيست، آرامش خاطر دارد و احساس امنيت مى‌کند؛ ولى در غربت و دورى از وطن همه اين‌ها را از دست مى‌دهد، خود را تنهاى تنها مى‌بيند؛ بدون يار و ياور و بى‌پناه و بدون آرامش. امام (عليه‌السلام) مى‌فرمايد: انسان اگر در وطن خود نيز باشد ولى دوستان را از دست دهد گويى در غربت، و دور از وطن است. همين مضمون در نامه ۳۱ که اندرزنامه امام (عليه‌السلام) به فرزند دلبندش امام حسن مجتبى (عليه‌السلام) است به صورت ديگرى نقل شده است، فرمود: «الْغَريبُ مَنْ لَيْسَ لَهُ حَبيبٌ؛ غريب کسى است که دوستى ندارد». در حديث ديگرى از مستدرک الوسائل از پيغمبر اکرم (صلي‌الله‌عليه‌وآله) نقل شده است که فرمود: «الْمَرْءُ کَثيرٌ بِأخيهِ؛ انسان به وسيله برادران (دينى) خود کثرت و فزونى مى‌يابد». اضافه بر اين‌ها، انسان داراى روح اجتماعى است و جوامع بشرى در سايه همين روح اجتماعى به وجود آمد. تمدن‌ها، پيروزى‌هاى علمى و پيشرفت صنايع و علوم همه مولود اين روح اجتماعى است. به همين دليل انسان پيوسته تلاش و کوشش مى‌کند دوستان بيشتر و بهترى پيدا کند و آن‌ها که علاقه به انزوا دارند و از انتخاب دوست عاجزند در واقع بيمارند. اگر انسان دوستانش را از دست دهد گرفتار حالتى مى‌شود که گويى بخشى از وجود خود را از دست داده است. پيام اين کلام حکمت‌آميز اين است که هر مسلمانى بايد بکوشد که دوستان بيشترى براى خود فراهم سازد ولى مسلم است که هر کسى شايسته دوستى نيست بلکه بايد دوستانى انتخاب کرد که به دين و دنياى انسان کمک کنند. انتهای خبر/