به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، به نقل از معاونت امور بین‌الملل قوه قضاییه و دبیر ستاد حقوق بشر، ناصر سراج با ارسال نامه‌ای به سفرا و روسای خارجی مقیم تهران، اظهار کرد: رژیم اشغالگر صهیونیستی، در جریان یک جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، با بهره‌گیری گسترده از حمایت‌های اطلاعاتی، تسلیحاتی و سیاسی برخی کشور‌های غربی که خود را داعیه‌دار حقوق بشر می‌دانند، مجموعه‌ای از حمله‌های نظامی برنامه‌ریزی‌شده و هماهنگ را علیه جمهوری اسلامی ایران به اجرا در آورد؛ رژیم صهیونیستی در سال‌های اخیر، به کرات نشان داده که به هیچ قاعده و قانونی اعم از قواعد عام‌الشمول یا آمره حقوق بین‌الملل، قواعد بنیادین حقوق بین‌الملل بشر و حتی قواعد اساسی حقوق بین‌الملل بشردوستانه پایبند نیست.
متن کامل این نامه به شرح زیر است:
رژیم اشغالگر صهیونیستی، در جریان یک جنگ تحمیلی ۱۲ روزه (از ۲۳ خرداد تا ۳ تیرماه)، با بهره‌گیری گسترده از حمایت‌های اطلاعاتی، تسلیحاتی و سیاسی برخی کشور‌های غربی که خود را داعیه‌دار حقوق بشر می‌دانند، مجموعه‌ای از حملات نظامی برنامه‌ریزی‌شده و هماهنگ را علیه جمهوری اسلامی ایران به اجرا در آورد.
این اقدامات متجاوزانه و غیرقانونی، تاسیسات صلح‌آمیز هسته‌ای، مراکز نظامی، زیرساخت‌های حیاتی غیرنظامی، مناطق مسکونی، امدادگران هلال احمر و ارکان رسانه‌ای را هدف قرار دادند و موجبات نقض بسیاری از قواعد حقوق بین‌الملل در حوزه‌های مختلفی نظیر حقوق بین‌الملل توسل به زور، حقوق بین‌الملل بشر، حقوق بین‌الملل بشردوستانه، حقوق بین‌الملل کنترل تسلیحات و هسته‌ای و حقوق بین‌الملل هوا و فضا را به همراه داشت.
اگرچه در چنین صحنه‌ای که هیچ معیار انسانی در طرف متجاوز یافت نمی‌شود، سخن راندن از نقض حق‌های حقوق بین‌الملل و وادار نمودن سران تحت تعقیب این رژیم به رعایت حقوق بشر اندکی ساده‌لوحانه و دور از منطق به نظر می‌رسد، لیکن با توجه به اهمیت کنش‌گری فعالانه سایر بازیگران بین‌المللی اعم از دولت‌ها، نهاد‌های ملی حقوق بشری، سازمان‌های مردم‌نهاد، سازمان‌ها و نهاد‌های بین‌المللی و منطقه‌ای بین‌الدولی، متخصصان و فعالان حقوق بشری در سراسر جهان در مواقع نقض قواعد آمره حقوق بین‌الملل عام، در زیر فهرستی از نقض‌های ارتکابی توسط رژیم قانون‌شکن و تجاوزکار صهیونیستی در جریان جنگ تحمیلی ۱۲ روزه علیه ایران ارائه می‌گردد.
نقض حقوق بین‌الملل توسل به زور و ارتکاب جنایت تجاوز ارضی براساس حقوق بین‌الملل توسل به زور، این عملیات نظامی به‌طور روشن مصداق جرم تجاوز مندرج در قطعنامه تعریف تجاوز (۳۳۱۴) و نقض صریح قاعده منع تهدید و توسل به زور (بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد) محسوب می‌شود؛ این قاعده (منع تجاوز) بخشی از قواعد آمره حقوق بین‌الملل عام است که هیچ کشوری نمی‌تواند از آن تخطی کند.
بسیاری از متخصصان و کارشناسان حقوقی این حملات را تعرض شدید به حاکمیت ملی، تمامیت ارضی و استقلال سیاسی ایران دانسته و اشاره کرده‌اند که این اقدام، مسئولیت بین‌المللی رژیم اسرائیل، ایالات متحده آمریکا و تمامی دولت‌هایی را که به نحوی به همکاری در این جنایت پرداخته را در پی دارد.
خاطرنشان می‌گردد ادعای رژیم صهیونیستی مبنی بر «حمله پیشگیرانه» برای انهدام تاسیسات هسته‌ای دولت ایران، دارای مبنای قانونی نیست؛ چرا که ماده ۵۱ منشور سازمان ملل، حق دفاع مشروع فردی یا جمعی را تنها در صورت وقوع حمله مسلحانه مجاز دانسته است و دفاع مشروع پیشدستانه یا پیش‌بینی‌شده را به رسمیت نمی‌شناسد؛ ضمن آنکه همانطور که گزارشگران شورای حقوق بشر در بیانیه مشترک مورخ ۲۰ ژوئن ۲۰۲۵ بیان داشتند، وضعیت جنگی میان دولت ایران و رژیم صهیونیستی برقرار نبوده و امکان استناد رژیم اسرائیل به دفاع مشروع نیز امکان‌پذیر نخواهد بود.
حقوق بین‌الملل منع اشاعه و کنترل تسلیحات حملات رژیم اسرائیل به ایران در خرداد ۱۴۰۴ (ژوئن ۲۰۲۵)، به‌ویژه به تاسیسات هسته‌ای، از منظر حقوق بین‌الملل به‌طور گسترده نقض منشور سازمان ملل، معاهدات منع اشاعه و کنترل تسلیحات، و حقوق بشردوستانه بین‌المللی ارزیابی شده‌اند.
حمله به تاسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، مغایر قطعنامه‌های ۵۳۳ آژانس و ۴۸۷ شورای امنیت و اصول بین‌المللی حفاظت از این مراکز است و هیچ توجیهی برای چنین حمله‌ای وجود ندارد؛ جمهوری اسلامی ایران عضو این معاهده بوده و فعالیت‌های هسته‌ای خود را تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) انجام داده است.
براساس ماده ۴ ان‌پی‌تی، هر کشوری حق توسعه فناوری هسته‌ای برای اهداف صلح‌آمیز را دارد؛ حمله به تاسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز ایران نقض این معاهده و تهدید جدی برای صلح و امنیت بین‌المللی محسوب می‌شود.
حمله به تاسیسات هسته‌ای ایران توسط ائتلاف آمریکا و رژیم صهیونیستی، موجبات نقض برخی از اصول بنیادین حقوق بین الملل بشردوستانه مندرج در کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو، پروتکل‌های الحاقی آن و همچنین حقوق بین‌الملل عرفی این حوزه را به همراه داشته است؛ ازجمله این اصول می‌توان به نقض اصل احتیاط در نتیجه حمله به این تاسیسات اشاره کرد؛ علاوه بر این، ذکر این نکته ضروری است که براساس گزارش‌های متعدد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، تاسیسات هسته‌ای ایران ماهیتی کاملا صلح‌آمیز داشته است.
حقوق بین‌الملل بشردوستانه یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین عناوین مجرمانه در حقوق بین‌الملل «جنایت جنگی» است، براساس ماده ۸ اساسنامه رم، تعریف این جنایت ارتکاب تخلفات شدید از کنوانسیون‌های ژنو و عرف جنگ، ازجمله حمله به غیرنظامیان، قتل اسرا، شکنجه، استفاده از سلاح‌های ممنوعه، تخریب اموال بدون وجود ضرورت نظامی و مواردی است که در درگیری مسلحانه خارج از ضرورت و با خشونتی بیش از عملیات علیه نظامیان انجام می‌شود.
این نوع جنایت در زمان درگیری مسلحانه به وقوع می‌پیوندد و حتی یک عمل منفرد مانند حمله به یک بیمارستان یا یک امدادگر یا یک نظامی که مشارکت در درگیری مسلحانه نداشته، جنایت جنگی تلقی می‌شود.
در جریان جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم اسرائیل علیه جمهوری اسلامی ایران، موارد متعددی از نقض فاحش کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو، پروتکل‌های الحاقی آن و حقوق بین‌الملل عرفی حوزه حقوق بشردوستانه از سوی رژیم صهیونیستی را شاهد بودیم؛ تخریب ۷ بیمارستان، چندین درمانگاه، حمله به نیرو‌های امدادی و درمانی، حمله به آمبولانس‌های امدادی، تخریب ساختمان صداوسیما به‌عنوان محل حضور خبرنگاران، حمله به مراکز نظامی که درگیر مستقیم جنگ نبوده‌اند، تخریب اماکن مسکونی و به شهادت رساندن شهروندان عادی، حمله به راه‌های مواصلاتی ازجمله آزاد راه قم – تهران، حمله کور به زندان اوین و موارد بی‌شماری از این نوع که حسب مطلب یاد شده حتی یکی از آنها می‌تواند منجر به مصداق ارتکاب جرم جنگی محسوب شود و مسئولیت کیفری فردی جنایت‌کاران را به همراه داشته باشد.
در ادامه مهم‌ترین عناوین و مصادیق نقض حقوق بشردوستانه توسط رژیم اسرائیل ارائه می‌شود: حمله به غیرنظامیان: رژیم اسرائیل به‌صورت مکرر و گسترده، مناطق مسکونی، اماکن عمومی و زیرساخت‌های غیرنظامی را هدف قرار داده است؛ براساس اعلام رسمی، بیش از هزار و ۶۲ شهید و بیش از ۵ هزار و ۸۰۰ مجروح تا ۲۵ تیر ۱۴۰۴ گزارش شده که در میان آنها ۴۵ نفر کودک و نوجوان بودند و ۱۰۲ نفر زن بودند و ۱۴ نفر نیز از جمله نخبگان علمی به حساب می‌آمدند.
رایان قاسمیان کم‌سن‌ترین شهید محسوب می‌شود که تنها ۲ ماه سن داشت؛ بیش از ۷۰ درصد مجروحان و اکثر شهدا، غیرنظامیان گزارش شده‌اند.
حمله به مراکز درمانی و امدادی: بیمارستان‌ها، مراکز درمانی، آمبولانس‌ها و کادر پزشکی نیز مورد حمله قرار گرفته‌اند؛ تخریب بیمارستان‌هایی مانند مطهری، ولی‌عصر، خاتم‌الانبیا، لبافی نژاد (در تهران)، فارابی (کرمانشاه) و مراکز نگهداری از کودکان بی‌سرپرست (قصرشیرین) نمونه‌هایی از این دست هستند؛ این اقدامات، نقض آشکار مقررات کنوانسیون‌های ژنو و پروتکل الحاقی اول است که حمله به مراکز درمانی و امدادی را ممنوع کرده است.
تخریب مسکن غیرنظامیان: بیش از ۳۰۰ واحد مسکن کاملا تخریب و بیش از ۲۰۰۰ واحد مسکونی آسیب دیده‌اند که این امر باعث آوارگی و بی‌سرپناهی بسیاری از غیرنظامیان شد.
هدف قرار دادن کودکان و زنان: بیش از ۴۵ کودک و ۱۰۲ زن شهید گزارش شده‌اند؛ کودکان در این جنگ نه‌تنها از حق حیات محروم شده‌اند، بلکه آسیب‌های روانی و جسمی جبران‌ناپذیری نیز متحمل شده‌اند؛ حمله به مراکز آموزشی و تخریب خانه‌ها، حق آموزش، سلامت و امنیت کودکان را نقض کرده است.
به شهادت رساندن امدادگران و کادر درمان: پنج امدادگر هلال‌احمر و ۹ نفر از کادر درمان شهید شده‌اند که مصداق روشن حمله به نیرو‌های حفاظت‌شده در زمان درگیری است.
حمله به زیرساخت‌های حیاتی: حملات به فرودگاه‌ها، مراکز آموزشی و صنعتی، زندان‌ها (ازجمله حمله به زندان اوین و تلفات غیرنظامیان در آن)، و اماکن عمومی مانند ساختمان صداوسیما، همگی نقض آشکار قواعد بشردوستانه تلقی شده‌اند.
ایجاد رعب و وحشت و صدمات روانی: تهدید‌های مکرر به بمباران منازل مسکونی و لزوم تخلیه شهر، حملات شبانه‌روزی و فضای ترس ناشی از جنگ، آسیب‌های روانی شدید و دائمی به جمعیت غیرنظامی وارد کرده است.
در چارچوب جنایات رخ داده که عناوین برخی از آنها در بالا ذکر شد، مهم‌ترین اصول نقض‌شده حقوق بشردوستانه توسط رژیم جنایت‌کار صهوینیستی به شرح زیر است:
اصل تمایز: عدم تفکیک میان اهداف نظامی و غیرنظامی در حمله به مناطق پرجمعیت و زیرساخت‌های عمومی، نقض فاحش اصل تمایز در حقوق بین‌الملل بشردوستانه است.
اصل تناسب: حملات گسترده و شدید باعث وارد شدن آسیب‌های غیرضروری و رنج زائد به غیرنظامیان شده و اصل تناسب در جنگ را زیر پا گذاشته است.
اصل ضرورت نظامی: هدف قرار دادن اهداف غیرنظامی، مراکز درمانی و مسکونی هیچ توجیه نظامی مشخص و قانونی نداشته و نقض اصل ضرورت نظامی است.
اصل احتیاط: رژیم صهونیستی در این جنگ اخیر نشان داد که هیچ اعتقادی به اصل احتیاط نداشته و زمانی که هدفی را در نظر می‌گیرد، هیچ اقدام احتیاطی برای حفظ جان غیرنظامیان در نظر نمی‌گیرد؛ نمونه بارز این مورد را می‌توان در حملات کور این رژیم به زندان اوین مشاهده کرد.
حقوق بین‌الملل بشر در ۹ ژوئیه ۲۰۰۴، دیوان بین‌المللی دادگستری در پاسخ به درخواست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، نظریه مشورتی درباره قانونی بودن ساخت دیوار حائل در اراضی اشغالی فلسطین را صادر کرد؛ دیوان با استناد به کنوانسیون‌های حقوق بشردوستانه و معاهدات حقوق بشری، ساخت دیوار را غیرمشروع اعلام نمود.
یکی از مهم‌ترین یافته‌های نظر دیوان در این قضیه، لزوم رعایت حقوق بشر در زمان جنگ بود؛ دیوان در این رای اشاره کرد حقوق بشر در تمامی شرایط، از جمله جنگ و اشغال، قابل‌اجرا است، اما با محدودیت‌ها و شرایط خاصی روبه‌روست؛ تعامل حقوق بشر و حقوق بشردوستانه به این صورت است که در زمان جنگ، هر دو نظام حقوقی می‌توانند تواما اعمال شوند؛ لذا با عنایت به اینکه قواعد حقوق بشر در جنگ ۱۲ روزه نیز مجرا است و این قواعد ویژگی فراسرزمینی دارند، نقض‌های فاحش حقوق بشر رژیم اسرائیل علیه ملت ایران که به آستانه جنایت علیه بشریت رسیده را می‌توان به شرح زیر فهرست کرد:
نقض حق حیات: «حق حیات، حق بنیادین و غیرقابل سلب است که در ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی و نظریه عمومی شماره ۳۶ کمیته حقوق بشر به صراحت تضمین شده و هیچ فردی نباید به طور خودسرانه یا غیرقانونی از زندگی محروم شود؛ در حملات اخیر رژیم صهیونیستی به خاک ایران، نزدیک به هزار و ۶۲ نفر ازجمله زنان، کودکان، سالمندان، بیماران، دانشمندان و ورزشکاران جان خود را از دست داده‌اند؛ این حملات، بدون رعایت اصل تفکیک میان اهداف نظامی و غیرنظامی انجام شده‌اند و مصداق بارز محروم‌سازی خودسرانه از حق حیات محسوب می‌شوند؛ هدف قرارگرفتن ساختمان صداوسیما جمهوری اسلامی ایران، که محل استقرار خبرنگاران و کارکنان رسانه‌ای بوده و همچنین بمباران بیمارستان کرمانشاه، ساختمان هلال‌احمر تهران و اماکن نزدیک به بیمارستان قلب خیابان شریعتی که مراکز درمانی و امدادی هستند، نمایانگر بی‌توجهی کامل به الزام رعایت حرمت جان انسان‌هاست».
حق بر بهداشت و سلامتی: «حملات نظامی رژیم اسرائیل به ایران که از ۱۳ ژوئن ۲۰۲۵ آغاز شده، شامل هدف‌گیری عمدی کادر درمانی و تاسیسات بهداشتی و درمانی ایران بوده است؛ این حملات منجر به شهادت و جراحت تعداد قابل توجهی از شهروندان غیرنظامی، ازجمله ۶ پزشک و بیش از ۲۰ نفر از کادر درمان و تخریب گسترده زیرساخت‌های غیرنظامی و بهداشتی کشور شده است؛ ایران در نامه‌ای رسمی به شورای امنیت سازمان ملل و دبیرکل این سازمان، این اقدامات اسرائیل را نقض آشکار حقوق بین‌الملل، ازجمله حقوق بین‌الملل بشردوستانه و کنوانسیون‌های ژنو، و همچنین ناقض حقوق به رسمیت شناخته شده بین‌المللی کارکنان پزشکی و زیرساخت‌های سلامت دانسته است؛ این حملات برخلاف ماده‌های ۱۸ و ۱۹ کنوانسیون چهارم ژنو و ماده ۵۲ پروتکل الحاقی اول آن است که حمله به مراکز درمانی و امدادرسان‌های در جنگ‌ها را ممنوع می‌کند؛ همچنین حملات به تاسیسات هسته‌ای ایران و زیرساخت‌های غیرنظامی، نقض پروتکل‌های ایمنی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و کنوانسیون‌های ژنو محسوب می‌شود».
حق امنیت فردی: «حق امنیت جسمی و ذهنی، نه‌تنها شامل حفظ سلامت جان بلکه حفاظت از سلامت روان افراد نیز می‌شود؛ تهدید مکرر مردم به بمباران منازل مسکونی‌شان و ایجاد فضای رعب و وحشت ذهنی، باعث ایجاد اضطراب، ترس مزمن و صدمات روانی گسترده شده است… همچنین حملات به مراکز درمانی و امدادی، نه‌تنها سلامت جسمی افراد را تهدید می‌کند، بلکه به‌طور مستقیم سلامت روانی آنان را نیز تخریب می‌کند، زیرا بیماران و مجروحان دسترسی به مراقبت‌های ضروری را از دست می‌دهند و خانواده‌هایشان، در معرض اضطراب و ناامیدی قرار می‌گیرند، به‌طوری که آشکارا نقض حق سلامت مطابق با ماده ۱۲ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است.»
حقوق زندانیان: «حمله رژیم صهیونیستی به زندان اوین در تاریخ ۲ تیر ۱۴۰۴، در بحبوحه جنگ ایران و اسرائیل صورت گرفت و بخش‌های مختلف این زندان ازجمله نگهبانی، اداری، دادسرا، بند نسوان، بهداری و کتابخانه آسیب دیدند؛ این حمله که با استفاده از ریزپرنده یا عملیات انفجاری انجام شد، منجر به کشته شدن دست‌کم ۷۹ نفر ازجمله زندانیان، کارکنان اداری، سربازان وظیفه، خانواده‌های زندانیان و حتی همسایگان زندان شد؛ از منظر حقوقی، این حمله نقض آشکار حقوق بشر و حقوق بشردوستانه است؛ طبق اصول و قواعد حقوق بین‌الملل، هدف قرار دادن تاسیسات زندان که محل نگهداری افراد غیرنظامی و زندانیان است، نقض حقوق بنیادین زندانیان ازجمله حق حیات، سلامت و امنیت آنها محسوب می‌شود؛ این اقدام همچنین نقض اصول حاکمیت و تمامیت ارضی ایران است و براساس منشور سازمان ملل، استفاده از زور علیه تمامیت ارضی کشور‌ها ممنوع است؛ سازمان‌های بین‌المللی ازجمله دفتر حقوق بشر سازمان ملل و عفو بین‌الملل این حمله را نقض جدی قوانین بشردوستانه بین‌المللی و مصداق جنایت جنگی دانسته‌اند؛ مسئولیت کیفری و بین‌المللی رژیم صهیونیستی در این حمله نیز قابل تعقیب است و براساس اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی و کنوانسیون‌های ژنو، حمله به اشخاص غیرنظامی و تاسیسات مدنی ازجمله جنایت‌های جنگی محسوب می‌شود».
نقض حمایت‌های صورت‌گرفته از خبرنگاران و رسانه‌ها و نقض حق آزادی بیان: «مطابق ماده ۷۹ پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون‌های ژنو و همچنین تفاسیر نهاد‌های حقوق بشری از ماده ۱۹ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، خبرنگاران غیرنظامی که در مناطق مخاصمه حضور دارند، به شرط آن‌که مستقیما در خصومت‌ها مشارکت نکنند، مشمول حمایت کامل به‌عنوان افراد غیرنظامی هستند؛ حمله مستقیم به ساختمان خبر صداوسیما که در آن خبرنگاران، تصویربرداران، تدوینگران، کارکنان فنی و تحریریه مشغول به فعالیت بوده‌اند، علاوه بر نقض اصل تفکیک، نقض صریح تعهد‌های بین‌المللی در حمایت از رسانه‌ها و خبرنگاران است…»
حق آزادی و امنیت شغلی: «با توجه به این تجاوز، نقض حق آزادی و امنیت شغلی نیز قابل تصور است، زیرا حمله به تاسیسات و مراکز مختلف، به‌ویژه مراکز هسته‌ای و نظامی، منجر به تهدید جان و امنیت شغلی کارکنان و متخصصان این حوزه‌ها شده است؛ این حمله، علاوه بر تهدید امنیت فیزیکی، موجب ایجاد فضای ناامنی شغلی و محدودیت در فعالیت‌های حرفه‌ای آنان می‌شود که بخشی از حقوق بنیادین انسانی و شغلی است؛ اگرچه منابع مستقیم در مورد نقض حق آزادی و امنیت شغلی به‌صورت مفصل اشاره نکرده‌اند، اما با توجه به ماهیت حملات و هدف قرار دادن مراکز کاری و تخصصی، این نتیجه قابل استنتاج است».
رژیم صهیونیستی در سال‌های اخیر، به کرات نشان داده که به هیچ قاعده و قانونی اعم از قواعد عام الشمول یا آمره حقوق بین‌الملل، قواعد بنیادین حقوق بین‌الملل بشر و حتی قواعد اساسی حقوق بین‌الملل بشردوستانه پایبند نیست.
کافی است به اقدامات جنایت‌بار و فجیع این رژیم در سال‌های اخیر در غزه و لبنان و اخیرا نیز سوریه نظر بیافکنیم تا متوجه شویم که چگونه یک رژیمی که در داعیه عضویت در سازمان ملل به‌عنوان «دولت» را دارد و از سوی برخی دولت‌ها نیز به رسمیت شناخته شده، در نقش نابودگر و نقض‌کننده سیستماتیک تمامی اهداف و اصول منشور ملل متحد نظیر «اصل منع تهدید و توسل به زور»، «اصل استقلال و حاکمیت سرزمینی دولت ها» و قاعده غیرقابل عدول و بنیادین «احترام، تضمین و اجرای حقوق بشر» ظاهر می‌شود و سازمان ملل و تمامی اصول و قواعد آن را به تسخیر و اشغال سیاست‌های نژادپرستانه و توسعه‌طلبانه خود در می‌آورد.
امروز به جرات می‌توان اذعان داشت که در طول حدود ۸۰ سال عمر سازمان ملل متحد، هیچ دوره‌ای را نمی‌توان سراغ داشت که یک رژیم معتاد به ارتکاب جدی‌ترین جنایات بین‌المللی (تجاوز ارضی، جنایت علیه بشریت، جرایم جنگی و نسل‌کشی) تا بدین حد، گستاخانه و البته آزادانه، اصول و قواعد حقوق بین‌الملل را زیر پا له کرده باشد و تمامی حوزه‌های حقوق بین‌الملل و منشور سازمان ملل متحد را با اقدامات خود و حمایت‌های همه‌جانبه هم پیمانان و شرکایش به ورطه نابودی و اضمحلال کشانده باشد.
حمایت از حقوق بشر و ارتقای آن که همواره به‌عنوان یکی از اهداف اصلی تاسیس سازمان ملل محسوب می‌شده و نهاد‌ها و سازوکار‌های مختلفی برای نظارت بر آن تعبیه و ایجاد شده است، اصلی‌ترین قربانی سیاست‌های رژیم صهیونیستی و حامی اصلی آن دولت ایالات متحده آمریکاست.
به آمار و ارقام زیر توجه شود: – از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تا امروز حدود ۵۷۱۳۰ نفر در غزه به شهادت رسیدند که بیشتر آنها را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
-شمار مجروحان نسل کشی رژیم صهیونیستی در غزه تا امروز ۱۳۵۱۷۳ نفر ثبت شده است.
-تنها از تاریخ ۱۸ مارس ۲۰۲۵ تا کنون، در غزه، ۶۵۷۲ تن شهید و ۲۳۱۳۲ نفر هم زخمی شده‌اند.
-هنوز نزدیک به ۱۴ هزار فلسطینی در نوار غزه مفقود و زیر آوار هستند.
-رژیم صهیونیستی دستور کوچ اجباری ۸۰ هزار فلسطینی دیگر را در خان‌یونس صادر کرده است.
-بنا به اعلام استفان دوجاریک، سخنگوی دبیرکل سازمان ملل، تاکنون حدود ۸۵ درصد از اراضی نوار غزه یا تحت دستور‌های تخلیه اجباری قرار گرفته‌اند یا در محدوده‌های نظامی اعلام‌شده توسط ارتش اشغالگر واقع هستند. از زمان فروپاشی آتش‌بس در ماه مارس گذشته، حدود ۷۱۴ هزار فلسطینی یک‌بار یا چندین بار از خانه‌های خود به اجبار کوچانده شده‌اند. با این وجود، در چهار ماه گذشته حتی یک محموله کمک‌رسانی در حوزه سرپناه و اقامتگاه‌های موقت به نوار غزه وارد نشده است.
-از زمان برقراری آتش بس میان لبنان و رژیم صهیونیستی در تاریخ ۷ آذرماه ۱۴۰۳، رژیم اسرائیل حدود ۳ هزار و ۷۰۰ بار آتش بس را نقض کرده است که موجب شهید یا مجروح شدن هزاران انسان بی گناه گردیده است.
حال با عنایت به آمار و مستندات فوق و روند طراحی شده توسط رژیم کودک کش صهیونیستی و حامیان آن، دیگر جایی برای سخن گفتن از حقوق بین الملل و حقوق بشر باقی می‌ماند؟!
به راستی حوزه یا قاعده‌ای از حقوق بین الملل و حقوق بشر باقی مانده که از گزند حملات همه جانبه این رژیم در امان مانده باشد؟!
اگرچه تجاوز ارضی و نقض قاعده عام الشمول منع تهدید و توسل به زور، وفق منشور ملل متحد منع شده است (بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد)، لیکن منشور و سایر معاهدات حوزه حقوق بشر دوستانه، در یک فضای واقع بینانه‌ای که جنگ عملاً رخ خواهد داد، سعی نمودند که دول متجاوز را از ارتکاب برخی اعمل در زمان جنگ منع نمایند و بدین واسطه اصولی، چون اصل تفکیک، اصل احتیاط، اصل ضرورت نظامی را ترتیب دادند.
به جرات می‌توان اذعان داشت که هیچ متجاوزی تا امروز، آنطور که رژیم صهیونیستی در این سال ها، این اصول را زیر پا گذاشته، به نقض قواعد و اصول حقوق بشردوستانه مبادرت نورزیده است. حملات مکرّر به بیمارستان‌ها، اماکن مذهبی، اماکن تاریخی و باستانی، آمبولانس ها، نیرو‌ها و پایگاه‌های هلال احمر، صدا و سیما و خبرنگاران و حتی زندان‌ها نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی، به واقع در پی ایجاد نظمی جدید در حقوق بین الملل بشردوستانه است که در آن به جای رعایت اصل تفکیک و تمایز میان اهداف نظامی و غیرنظامی، نسل کشی و نابودسازی تمامی موجودات حاضر در یک منطقه خاص، ملاک عمل خواهد بود و ارزش محسوب می‌شود.
پر واضح است که سکوت و انفعال دولت‌ها در مواقع نقض قواعد آمره حقوق بین‌الملل عام، موجبات مسئولیت بین‌المللی آنها را به همراه خواهد داشت؛ چه آنکه وفق ماده ۴۱ طرح مسئولیت بین‌المللی دولت‌ها که امروزه به یک قاعده عرفی مبدل گردیده است، دولت‌ها در مواقع نقض قواعد آمره توسط یک دولت یا رژیم، مکلف به «عدم شناسایی آن وضعیت»، «عدم کمک و مساعدت در حفظ آن وضعیت» و «تلاش برای از بین بردن آن وضعیت» هستند و از این رو، سکوت و انفعال در قبال این قبیل نقض ها، آشکارا مغایر با تعهدات آنها وفق طرح مسئولیت بین‌المللی دولت‌ها و حقوق بین‌الملل عرفی مرتبط با این حوزه محسوب می‌شود.
درخواست‌ها و انتظارات
محکومیت تجاوز رژیم صهیونیستی و نقض‌های مختلف حقوق بین‌الملل ارتکابی توسط این رژیم: همانطور که در این مکاتبه اشاره شد تجاوزات نظامی رژیم اسرائیل به ایران، از جمله حمله به تاسیسات نظامی و هسته‌ای، نقض آشکار اصول حقوق بین‌الملل ازجمله اصل منع توسل به زور، حاکمیت ملی، تمامیت ارضی کشور‌ها و از همه مهم‌تر حمایت و تضمین حقوق بشر محسوب می‌شود و ضروری است توسط تمامی دولت‌ها به صورت کاملا واضح و به دور از هرگونه ملاحظات سیاسی محکوم شود.
عدم همکاری در استمرار و توجیه نقض‌های ارتکاب‌یافته توسط رژیم صهیونیستی: رژیم صهیونیستی و حامیان آن بلافاصله پس از آغاز عملیات تجاوزگرانه خود در ایران، دست به انتشار استدلالات و توجیهات حقوقی بی‌پایه و ادبیات‌سازی‌های جعلی و دروغین زدند تا اقدامات آشکارا خلاف حقوق بین‌الملل خود را در چارچوب ادعا‌های واهی، چون «دفاع پیش‌دستانه»، «قریب‌الوقوع بودن حملات و تهدیدات ایران»، «هدفمند بودن حملات رژیم اسرائیل در جریان جنگ و رعایت اصل تفکیک» و … توجیه نمایند.
در این صحنه که دیگر هیچ شکی در غیرقانونی و غیرانسانی بودن حملات این رژیم معتاد به تجاوزگری وجود ندارد، از تمامی اندیشمندان و به ویژه دولت‌ها انتظار می‌رود که به دور از هرگونه سیاست‌زدگی و گزینش‌گری، از همکاری و مساعدت در توجیه اعمال ارتکاب‌یافته این رژیم در طول جنگ ۱۲ روزه علیه ایران خودداری نمایند؛ چه آنکه هرگونه همکاری با رژیم صهیونیستی در این زمینه، همکاری در نابودسازی کامل حقوق بین‌الملل در عصر حاضر محسوب می‌شود.
مشارکت و همکاری با ایران در مستندسازی بین‌المللی جنایات رژیم صهیونیستی: بدیهی است گام سوم پس از محکومیت و عدم همکاری در توجیه جنایات ارتکابی، همکاری با دول قربانی جنایات بین‌المللی در مستندسازی و پیگیری جنایات رخ داده است؛ این انتظار از تمامی دولت – ملت‌های آزاده جهان می‌رود که در چارچوب اصول «فراسرزمینی بودن حقوق بشر» و «عام‌الشمول بودن تعهدات حقوق بشری»، همکاری و مساعدت خود در فرآیند مستندسازی حقوقی که توسط دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران آغاز شده را از دولت و ملت ایران دریغ ننمایند.
حمایت از حقوق بشر غیرنظامیان و پیگیری مستقیم پرونده‌های آنها: حملات رژیم اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای و نظامی ایران، تاثیرات مخرب و گسترده‌ای بر زندگی غیرنظامیان و خدمات ضروری آنها داشته است؛ انتظار می‌رود نهاد‌های سیاسی و حقوق بشری دولت‌ها به این موضوع ورود کنند و از نقض حقوق بشر در جریان این درگیری‌ها جلوگیری نمایند.
فشار سیاسی و دیپلماتیک: از تمامی دولت‌ها انتظار می‌رود، اجماع جهانی علیه تجاوز ایجاد و فشار سیاسی و دیپلماتیک بر رژیم اسرائیل را افزایش دهند.
کمک به حفاظت از نظام حقوق بین‌المللی: تجاوز‌های رژیم اسرائیل به ایران به‌عنوان تهدیدی برای نظام حقوق بین‌المللی و امنیت منطقه‌ای تلقی می‌شود و انتظار می‌رود دولت‌ها در حفظ و تقویت این نظام و جلوگیری از فروپاشی آن نقش فعال ایفا نمایند.