به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» امام (عليه السلام) در اين کلام پربارش اشاره به آثار غنا و فقر مى‌کند، مى‌فرمايد «بى نيازى در غربت، وطن است و نيازمندى در وطن، غربت»؛ (الْغِنَى فِي الْغُرْبَةِ وَطَنٌ؛ وَ الْفَقْرُ فِي الْوَطَنِ غُرْبَةٌ). وطن جايى است که انسان در آن جا متولد شده و چشم به روى خويشاوندان و بستگان و نزديکان گشوده و مورد علاقه آنها قرار گرفته و در هر گوشه و کنار، آشنايى دارد، و غربت جايى است که انسان نه آشنايى دارد و نه دوست مهربانى و نه يار و مددکارى. امام (عليه السلام) مى‌فرمايد، شخص غنى هرجا برود به علت غنايش پيوندهاى محبت را با اين و آن برقرار مى‌سازد و به سبب بذل و بخشش، ياران و مددکارانى پيدا مى‌کند؛ ولى شخص فقير حتى در وطن خويش دوستان و بستگان را از دست مى‌دهد و گاه به‌صورت موجودى فراموش شده در مى‌آيد. پيام امام (عليه السلام) در اين سخن اين است که مؤمنان بايد بکوشند که بى‌نياز شوند و به هنگام غنا و بى‌نيازى از مال و ثروت خويش براى جلب و جذب قلوب و کمک به نيازمندان استفاده کنند، از عواقب فقر بترسند، چراکه فقر مايه ذلت و گاه مطابق بعضى از روايات سبب کفر مى‌شود. البته اين فقر با فقرى که در روايات از آن تعريف و تمجيد شده تفاوت آشکارى دارد؛ فقر ممدوح به معناى «ساده زيستن» و يا «فقر الى الله» است. انتهای خبر/