به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، مگر می شود به ملت و خاکش مستقیم تجاوز کرد و بعد اسم آن را یک جنگ سیاسی گذاشت و مدام از حکومتی بودن این جنگ حرف زد؟ بله می شود اگر دشمن تصور کند یا توهم زده باشد که ملت پشت این جنگ نمی مانند و به حکومتشان پشت می کنند. هزینه امروز دشمن برای همین است که این جنگ را از یک جنگ ملی به جنگی حکومتی بکشاند و برای آن هر خرجی هم می‌کند.
این توهم آنقدر در آن ۱۲ روز در طرف مقابل تشدید شد که فکر می کرد با یک جنگ دو یا سه روزه و یک کودتا کار ایران را تمام خواهد کرد. مردم ایران، اما باز هم غافلگیرشان کردند و البته این موضوع برای کسانی که جامعه ایرانی را از نزدیکتر می‌شناختند دور از انتظار نبود.
خرج آن تصویرسازی از چنین تصوری به هر قیمتی است. فوتبال،سینما، دانشگاه و هر نهاد جمعی باید در خدمت تصویرسازی این تصور یا بهتر بگوییم توهم باشد. باید از اینکه این تصویرسازیها زیاد شود جلوگیری کرد و اگر هم شکل گرفت و به شکل عمومی منتشر شد آن را در نطفه خفه کرد.

مراقب هم باشیم توهم دشمن فقط با یک غفلت از سمت ما کامل خواهد شد. این غفلت که مراقب همدیگر نباشیم. نباید به این موضوع از جایگاه یک مسئول حکومتی نگاه کرد و کافیست زاویه نگاه را به پشت لنز مردم تغییر داد: باید مراقب هم باشیم. مراقب اینکه تصور دشمن با تصویر سازیهایش تعبیر نشود و ملت در خواب جنگ سیاسی و جنگ حکومت نرود. ملت بدون سیاست و نداشتن حکومتی خودساخته با گله گوسفند فرقی ندارد.
ملتی را عزادار کردند، به خاک آن تجاوز و شهروندانش را با بمب و موشک به شهادت می‌رسانند، و بعد یک شهروند سابق ایرانی معروف را با تابعیت دیگر در موقعیتی قرار می‌دهند تا با آن دوگانه ملی و سیاسی بسازند. تابعیت ملی برای کسانی است که طبق استانداردهای جهانی آلوده به نسل کشی در دو سال اخیر رفتار میکنند و تابعیت سیاسی برای هر کس که مقابل سیاستهای جنایتکاران است.
نتیجه ساخت دوگانه غلط غرور ملی و خشم سیاسی چیست؟ غرور ملی با خشم ملی در زمان جنگ سازگار است تا با چنین صحنه مسخره و آلوده ای، این درست مثل یک نمایش است که می خواهد از پس بازی با احساسات و کلمات پارادایم های مفهومی و هویتی را تغییر دهد و جنگ بر علیه یک ملت را به جنگی حکومتی و سیاسی فرو بکاهد و در نهایت همه این به نفع دشمن قسم خورده ایران است که جز نابودی آن چیزی نمی خواهد.
مراحل بعدی این بازی کثیف واضح است و اگر کسی به وضوح میگوید قصد تجزیه ایران را دارد می تواند مراحل نهایی نقشه خودش را کامل کند تا بعد از اینکه از ملتی سیاست زدایی کرد که تفسیرش همان نقض حق بر تعیین سرنوشت و استقلالش است بگوید: تو ملتی نیستی که بخواهی اعتقادات ملی و ایران دوستی داشته باشی و دقیقا باید همان کاری را کنی که کارگردان نظم نوین جهانی که نقشی در سناریو نویسی آن نداری را ایفا کنی.
اینجا لزوم مشارکت ملی در روزهای پیش رو بیشتر حس می شود و باز کردن فضاها از طرف حکومت و سیاستگذاری سریع برای نقش دادن به مردمی که به راستی این تقابل را جنگ خود می دانند و دفاع از میهن را واجب، مهمترین کاری است که می توان انجام داد. نباید به توهم دشمن به هر بهانه ای دامن زد.
ملت مفهومی مدنی- سیاسی است. سیاسی اش را که بگیری مدنیتش آماده شکل پذیری است. مدنیت ایران غیر قابل تجزیه است اما واقعیت این است که نهایت لطف این نظم جهانی به فرد ایرانی شهروند درجه چندم شدنش است تازه اگر نقشه های احیای برده داری نوین را که به مراتب وحشتناک تر از نوع سابقش است روی چنین ملتی امتحان نکنند که تاریخ نشان داده ایرانی جماعت زیر بار چنین ذلتهایی نمی رود.