به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، در بخشی از بیانیه ۱۹۱ نفر از دانشگاهیان و فعالان اجتماعی و سیاسی و فرهنگی در طیف وسیعی از نیرو‌های سیاسی و فکری متکثر آمده است: آنچه در زمان جنگ به یاری نیرو‌های دفاعی کشور آمد همبستگی خودجوشی بود که میان گروه‌های مختلف مردم برای دفاع در مقابل متجاوز شکل گرفت. کم نبودند افرادی که در مناسبات و حکمرانی داخلی هزینه داده بودند، اما با تمام وجود در کارزار دفاع میهنی وارد میدانِ بسیجِ همبستگی شدند. بدین‌سان همبستگی‌ای شکل گرفت که گروه‌های متنوع را در دفاع از میهن هم‌صدا کرد. باید این همبستگی هم از طرف حکمرانان و هم از طرف بازیگران سیاسی حفظ و فراگیرتر شود. باید از دوقطبی‌سازی در این فضای پس از آتش‌بس دوری کرد. نباید این همبستگی به نفع گروهی خاص مصادره شود.
این بیانیه می افزاید: از سوی دیگر، روایت‌هایی که درنهایت در قالب «سرزنش قربانی» سیاست‌های ایران را عامل جنگ می‌خواند و واقعیت تجاوزکاری دشمنی جنایت‌پیشه را کمرنگ می‌کند و بعضاً در بیانیه‌هایی با نیت خیرخواهانه طرح شده است، مقدمه انشقاق و نزاع داخلی و کاهنده توان ایران در برابر ایران‌ستیزان است.
در این بیانیه تصریح شده است: دستگاه مذاکراتی کشور مشغول کار و تلاش خود است. باید به آن اعتماد داشت و از تحرک و ابتکارات آن پشتیبانی کرد. ضمن امید به تحقق بهترین سناریو‌ها و فرصت‌سازی برای تحققش، باید برای بدترین سناریو‌ها هم آمادگی ساخت. نباید از مذاکره گریخت، اما باید توجه داشت که مذاکرات لزوماً به این معنا نیست که طرف مذاکره از تلاش برای تضعیف ایران دست برداشته است.
در بخش دیگری از این بیانیه تبیین شده است: تا اطلاع ثانوی ایران در دکترین امنیتی قدرت‌های غربی نه یک «متحد بالقوه» بلکه «رقیب نیازمند مهار» است. عقلانیت حکم می‌کند که برای تغییر این معادله تلاش کنیم، اما فروکاستن این زمینه ساختاری به یک «سوءتفاهمِ» قابل حل از طریق اعتمادسازی یک‌طرفه، چشم بستن بر واقعیات تاریخی و استراتژیک است. در چنین شرایطی، محتمل است که آمریکا شرط اصلی اعتمادسازی را تضعیف مؤلفه‌های قدرت سخت ایران قرار دهد. علاوه بر این، باید تا اطلاع ثانوی رابطه ویژه و مستحکم میان آمریکا و اسرائیل را به عنوان یک ثابت راهبردی در نظر گرفت. این دو، در عین این‌که می‌توانند در بعضی اهداف اختلاف نظر داشته باشند، امروز در هدف تضعیف ایران و تضمین برتری منطقه‌ای اسرائیل هم‌داستانند. این رابطه یک ائتلاف عادی نیست، بلکه ساختاری ریشه‌دار در سیاست داخلی آمریکاست که از حمایت مطلق و فراجناحی برخوردار است.
گفتنی است، میان امضاکنندگان نام‌هایی همچون: ماشاءالله شمس‌الواعظین، بیژن عبدالکریمی، محمد درویش، حمیدرضا جلائی‌پور، احسان خاندوزی، الیاس حضرتی، علی سرزعیم، محسن بهاروند، محسن یزدان‌پناه، محمدرضا جوادی‌یگانه، محمدمهدی مجاهدی، محمدرضا جلائی‌پور، علی باقری، علی صناعی، علی مروی، صادق امامیان، مجید شاکری، علی آردم، بهاره آروین، محمد مروتی، رضا نصری، علی نصری، نسیم نوروزی، سیدجواد میری، میلاد گودرزی، مصطفی زمانیان، سجاد صفارهرندی، اسماعیل گرامی‌مقدم، علی نصیری‌اقدم، کمیل قیدرلو، مسعود شادنام، محمدامین صمیمی، ابراهیم اسکافی، جعفر خیرخواهان، نادر صدیقی، برزین جعفرتاش، حجت نظری، مازیار بالایی، سعید نورمحمدی، دیاکو حسینی، محمدرضا داوودالحسینی، رضا تهرانی، فرشید گلزاده، محمد عطریانفر، محمدحسین نعیمی‌پور، علی هنری، محمدامین نیکجو، امین کاوه‌ای و مرضیه آذرافزا دیده می‌شود.