در پی تغییرات گسترده مدیریتی در دولت چهاردهم، فشار بخشی از جریان اصلاح‌طلب برای سهم‌خواهی و اعمال نفوذ در تصمیم‌گیری‌ها به محور جدی نقد سیاسی تبدیل شده است؛ رفتاری که به گفته ناظران، بیشتر نشانی از رقابت برای قدرت دارد تا اصلاح امور، و میزان حضور دیرین این جریان در ساختار مدیریتی کشور را در برابر مطالبه پاسخ‌گویی برجسته می‌سازد. به گزارش جهان نیوز به نقل از آنا، طی ماه‌های اخیر، تحولات سیاسی و مدیریتی در دولت جدید و واکنش جریان‌های مختلف به این تغییرات، موضوع بحث‌های جدی در رسانه‌ها و تحلیل‌های سیاسی شده است. برخی گزارش‌ها و تحلیل‌ها نشان می‌دهد بخشی از جریان اصلاح‌طلب که نقشی تعیین‌کننده در موفقیت انتخاباتی دولت فعلی داشته‌اند، اکنون با رویکردی فشارمحور، به دنبال سهم‌خواهی گسترده و اعمال نفوذ بر روند تصمیم‌گیری‌های دولت هستند؛ رویکردی که در مواردی به شکل «ایجاد چالش‌های ساختگی» و «مدیریت افکار عمومی از طریق بحران‌آفرینی» خود را نشان می‌دهد.
کواکبیان، دبیرکل حزب مردم‌سالاری، اخیرا در گفت‌و‌گو با ایسنا گفته است: «اصلاح‌طلبان معتقدند که این دولت منتسب به ماست و ما کمک کردیم که این دولت آمده است، اما واقعیت این است که الان هیچ کسی نمی‌تواند بگوید که دولت چهاردهم اصلاح‌طلب است.» این اظهارات در حالی مطرح می‌شود که طی ماه‌های گذشته، فاصله‌گذاری چهره‌های اصلاح‌طلب با دولت پزشکیان و نامه‌های گاه و بی‌گاه رئوس اصلاحات به رئیس‌جمهور، اگرچه در قالب نقد و دلسوزی بیان می‌شود، اما در تحلیل سیاسی بیشتر به‌عنوان تلاشی برای «سهم‌خواهی جناحی» تفسیر شده است.
منتقدان معتقدند این رفتار‌ها کمتر نشانی از تلاش واقعی برای اصلاح امور به سود مردم دارد و بیشتر بازتاب گلایه طیفی از اصلاح‌طلبان است که انتظار دارند دولت، تمام انتظارات و مطالبات سیاسی آنان را برآورده سازد. نتیجه اینکه، نحوه مواجهه اصلاح‌طلبان با دولت چهاردهم بیش از آنکه در چارچوب کنش اصلاح‌گرایانه ارزیابی شود، نوعی فشار سیاسی برای کسب نفوذ و تعیین‌کننده بودن در ساختار اجرایی کشور تلقی می‌شود. جریانی که سالهاست می‌گویند دولت‌ها اختیار ندارند، اما برای به دست آوردن کرسی‌های همین دولت همواره تلاش و رقابت کرده‌اند و در مقاطعی هم از دایره رقابت خارج شدند و سعی کردند، قواعد بازی را برهم بزنند.
تغییرات مدیریتی و سکوت جریان مدعی اصلاحات
یکی از محور‌های اصلی انتقادات، حجم کم‌سابقه جابه‌جایی مدیران در دولت جدید است. برخلاف دولت‌های گذشته که معمولاً جابه‌جایی مدیران در دوره‌ای تدریجی صورت می‌گرفت، در دولت چهاردهم تعداد قابل‌توجهی از مدیران کلیدی در زمان کوتاهی و با عجله تغییر یافتند. منتقدان معتقدند بسیاری از این جابه‌جایی‌ها نه بر اساس ملاک‌های تخصص، بلکه در چارچوب رویکرد سیاسی و اصرار برخی جریان‌های اصلاح‌طلب بر انتصاب نیرو‌های نزدیک به خود انجام شده است. نکته قابل‌توجه این است که اصلاح‌طلبانی که در دوره دولت سیزدهم کوچک‌ترین تغییر مدیریتی را «خالص‌سازی» می‌خواندند، اکنون در برابر تغییرات گسترده در سطوح مختلف دولت سکوت کرده‌اند؛ در حالی که در دولت قبل تعداد زیادی از مدیران دولت روحانی و حتی دولت‌های پیشین در مسئولیت‌های خود باقی مانده بودند. در همین زمینه پرسش دیگری نیز مطرح می‌شود، چرا برخی فعالان و رسانه‌های اصلاح‌طلب درباره ترکیب هیئت‌مدیره‌ها و مدیران عامل شرکت‌های بزرگ دولتی – که سهم عمده‌ای از بودجه شرکت‌های دولتی را مدیریت می‌کنند – اظهار نظر نمی‌کنند؟ بررسی‌ها نشان می‌دهد، بخش قابل‌توجهی از این مناصب، طی سال‌های..