العالم – فلسطین اشغالی
در اردوگاه آوارگان جبالیا، آنجا که موج‌ها بر صخره‌های صبر می‌کوبند، حذیفه سمیر الکحلوت در ۱۱ فوریه ۱۹۸۴، در خانواده‌ای فلسطینی که توسط دشمن صهیونیستی از روستای «نعلیا» در سال ۱۹۴۸ کوچانده شده بودند، به دنیا آمد.
اینجا، در قلب غزه، ریشه‌هایش بر خاک نکبت بالید و شخصیتش میان نفس‌های رنج و آواهای مقاومت شکل گرفت؛ تا به فانوسی برای پایداری و پرچمی برای امیدِ نسل‌های سرزمین اشغالی بدل شود.
لقب «ابوعبیده» را برگزید تا نامش به عنوان نمادی از استواری و وفاداری به اصول ملی فلسطین، در آسمان مقاومت آویخته شود.

عقیده را در دانشگاه اسلامی آموخت؛ با دانش پیش از سلاح مسلح شد و از سال ۲۰۰۲ مسیر جهادی خود را در گردان‌های شهید عزالدین قسام آغاز کرد؛ مسیری که او را بعدها به صدای شاخه نظامیِ استوار مقاومت فلسطین بدل ساخت.
نخستین حضور رسانه‌ای‌اش دوم اکتبر ۲۰۰۴ بود؛ زمانی که درباره تجاوز دشمن صهیونیستی به اردوگاه جبالیا سخن گفت. از همان روز، صدایش مرجع حقیقت شد: واژه‌ها را می‌فشرد و هر پیام را به شریانی بدل می‌کرد که قلب ملت فلسطین را سیراب می‌سازد.
در ژوئن ۲۰۰۶، با اعلام اسارت «گیلعاد شالیت» نظامی اسرائیلی در عملیات «توهم برباد رفته»، ستاره‌اش در سطح بین‌المللی درخشید. از آن پس، گام‌ها و حرکت‌هایش در میدان‌های مقاومت به صفحاتی از تاریخ دلاوری بدل شد که در حافظه امت حک شده است. در همه تجاوزهای “اسرائیل” به غزه در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴، استوار ماند؛ همچون کوهی که باد تکانش نمی‌دهد، و دشمن اشغالگر با وجود تلاش‌های مکرر، در ترورش ناکام ماند.
صدایی که در خانه‌های جهان طنین انداخت
ابوعبیده به رسانه یا برنامه‌ریزی نظامی محدود نماند؛ پلی میان مقاومت و مردمش بود. صدایی که در هر خانه فلسطینی طنین می‌انداخت، پیام‌های پایداری و ایستادگی را حمل می‌کرد و راه پیروزی را ترسیم می‌نمود؛ حتی در تاریک‌ترین روزهای جنگ علیه غزه در سال ۲۰۲۳، هنگامی که پس از عملیات «طوفان الاقصی» در صدر صحنه ایستاد.
در ۳۰ اگوست ۲۰۲۵، رژیم اشغالگر کوشید نور این نماد را خاموش کند؛ ابوعبیده را در حمله‌ای هوایی به خانه‌اش، همراه همسر و فرزندانش، ترور کرد. اما شهادتش پایان راه نبود؛ نقطه آغاز و مشعلی شد که راه‌ مقاومت را روشن می‌کند و اراده ملت فلسطین را برمی‌انگیزد.
او بر صفحه نمایش خاموش بود، اما در هر کلمه فریاد می‌کشید و پنجره‌ای از امید به جهان می‌گشود. نمادین‌ بودنش در توازن میان قدرت و انسانیت بود؛ میان دانش و سلاح، میان اندیشه و پایداری.
شخصیتش الگوی سواری شد که با همه ابزارهایش برای زمین و مردمش می‌جنگد؛ میراثی از عزم و اعتماد به‌ جا گذاشت که نامش را در حافظه امت حک کرد؛ جاودانه چون صخره فلسطین، که بادهای اشغال آن را نمی‌لرزاند.
ابوعبیده فقط یک سخنگوی رسمی نبود؛ نبض امت بود، پژواک مقاومت و نماد رؤیای فلسطینیِ آزادی و کرامت؛ رؤیایی که هرقدر دست‌های تاریکی بکوشند خاموشش کنند، فروزان‌تر می‌ماند.
پیاده‌ شدن فرمانده بزرگ
سخنگوی نظامی جدید گردان‌های قسام در پیام تسلیتِ الکحلوت گفت: «به امت و ملت‌مان، شهادت فرمانده بزرگ حذیفه سمیر عبدالله الکحلوت (ابو ابراهیم) را تسلیت می‌گوییم؛ کسی که پس از دو دهه آزار دشمنان و خنک‌ کردن دل‌های مؤمنان، از اسب فرود آمد و با حالی نیکو به دیدار خدا شتافت.»
او افزود: «کدام نشانه گویاتر از صدق با خداست، جز آنکه خداوند نام او را در میان جهانیان بلند کند و پذیرش او را بر زمین قرار دهد.»
وی در پایان گفت: «او پس از آن پیاده شد که منظومه رسانه‌ای قسام را با اقتدار رهبری کرد و همراه برادرانش آنچه دوست و دشمن از عملکردی شرافتمندانه دیدند رقم زد و جریان‌های طوفان الاقصی و دلاوری‌های مجاهدان غزه را در زیباترین جلوه‌ها به جهان منتقل ساخت.»