العالم _ آسیا
با انتشار راهبرد امنیت ملی ۲۰۲۵ ایالات متحده، گمانه‌زنی‌ها درباره تغییر رویکرد واشنگتن نسبت به آسیا افزایش یافته است. محتوای این سند نشان می‌دهد آمریکا دیگر تمایل چندانی به رویارویی مستقیم با چین ندارد و حتی نفوذ «بزرگ‌تر، ثروتمندتر و قدرتمندتر» کشورها را به‌عنوان واقعیتی پایدار در روابط بین‌الملل پذیرفته است؛ تغییری که به‌طور ضمنی چین و روسیه را دیگر نه تهدیدی مستقیم برای نظم بین‌المللی مبتنی بر قواعد، بلکه بازیگرانی پذیرفته‌شده در ساختار قدرت جهانی معرفی می‌کند.
این چرخش سیاستی، متحدان و شرکای آسیایی آمریکا از جمله ژاپن، کره جنوبی و استرالیا را در موقعیتی شکننده قرار داده و به‌طور مستقیم بر روابط هند و آمریکا نیز اثر گذاشته است. روابط دهلی‌نو و واشنگتن در ماه‌های اخیر به‌طور محسوسی تیره شده؛ موضوعی که بخشی از آن به اعمال تعرفه‌های جدید دولت ترامپ علیه هند و انتقادهای مکرر او از واردات نفت و گاز روسیه از سوی دهلی‌نو، با وجود تحریم‌های غرب، بازمی‌گردد.
این وضعیت، فاصله معناداری با انتظارات پیشین از دوره دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ دارد. در دوره نخست ترامپ و همچنین در دولت جو بایدن، هند به‌عنوان شریک راهبردی کلیدی و ستون اصلی سیاست آمریکا در هند–آرام تعریف می‌شد. اکنون اما هند با اقدامات یک‌جانبه تجاری و مواضع تند واشنگتن مواجه شده است؛ تحولی که تا یک سال پیش با توجه به روابط نزدیک ترامپ و نارندرا مودی نخست وزیر هند دور از تصور به نظر می‌رسید.
راهبرد امنیت ملی ۲۰۲۵ این تغییر جهت را تثبیت می‌کند. نام هند تنها چند بار و عمدتاً در قالب چارچوب‌های کلی منطقه‌ای مطرح شده، در حالی که چین سهم پررنگ‌تری در این سند دارد و بیشتر با رویکردی اقتصادی مورد اشاره قرار گرفته است. روسیه نیز عمدتاً در چارچوب ثبات راهبردی و ناتوانی اروپا در مدیریت روابط با مسکو مطرح می‌شود. این الگو نشان‌دهنده فاصله گرفتن واشنگتن از سیاست تقابل آشکار و حرکت به‌سوی نوعی نگاه عمل‌گرایانه‌تر به قدرت‌های بزرگ است.
نشانه‌های این تغییر حتی پیش از انتشار رسمی سند نیز قابل مشاهده بود؛ از جمله اشاره ترامپ در شبکه‌های اجتماعی به شکل‌گیری نوعی سازوکار «گروه دو» پیش از دیدارش با شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، در حاشیه نشست همکاری اقتصادی آسیا–اقیانوسیه. این رویکرد جدید، دیگر شرکای منطقه‌ای مانند ژاپن را نیز بیشتر در چارچوب‌های محدود منطقه‌ای و بدون تعریف روشن ژئوپلیتیکی قرار داده است.
در مجموع، تمرکز راهبردی آمریکا به‌طور محسوسی به نیمکره غربی بازگشته و توجه به اقیانوس هند–آرام کاهش یافته است؛ تغییری که نه لزوماً ناشی از افت اهمیت هند، بلکه بازتاب‌دهنده بازتعریف اولویت‌های ترامپ در قالب سیاست «اول آمریکا» است. با این حال، راهبرد امنیت ملی همچنان از دهلی‌نو می‌خواهد در امنیت هند–آرام و سازوکارهایی مانند «کواد» نقش‌آفرینی کند؛ نشانه‌ای از رابطه دوگانه و پرنوسان ترامپ با هند که در آن، واشنگتن نه می‌تواند به‌طور کامل از دهلی‌نو چشم‌پوشی کند و نه آن را در جایگاه پیشین حفظ کرده است.
با وجود تأکید لفظی بر مشارکت، اقدامات اخیر آمریکا از جمله جنگ تعرفه‌ای، به تضعیف روابط دوجانبه و امنیت منطقه‌ای انجامیده است. تحلیلگران معتقدند راهبردی که تهدیدها را به‌روشنی تعریف نمی‌کند و آینده شراکت‌ها را مبهم می‌گذارد، نقش سنتی آمریکا در معماری امنیتی آسیا را با محدودیت مواجه می‌سازد.
در این چارچوب، تلاش برای بازگرداندن رویکرد همسان‌سازی هند و پاکستان یا تمایل به ترتیباتی مانند «گروه دو» می‌تواند نگرانی شرکای منطقه‌ای را تشدید کند. در حالی که چین همچنان چالشی جدی برای امنیت آمریکا، هند و متحدانش به شمار می‌رود، نادیده گرفتن این واقعیت و به حاشیه راندن شرکایی مانند هند، به باور ناظران، در نهایت می‌تواند به زیان منافع واشنگتن و افزایش تنش و قطبی‌شدن در منطقه بینجامد.